Rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę bez okresu wypowiedzenia
Istnieją sytuacje, w których konieczne jest rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem bez zachowania okresu wypowiedzenia. Przypadki te reguluje kodeks pracy w art. 52 i 53.
Wypowiedzenie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia jest też nazywane wypowiedzeniem ze skutkiem natychmiastowym. Wypowiedzenie umowy o pracę musi mieć formę pisemną i polega na przedstawieniu drugiej stronie umowy o pracę jednostronnego oświadczenia woli, w którym strona wyraźnie zaznacza, że umowa o pracę przestaje obowiązywać, a także wskazuje przyczyny, z powodu których tak się stało. Tego typu wypowiedzenie może dotyczyć każdego rodzaju umowy o pracę, jednak muszą zaistnieć wyjątkowe powody, a strona rozwiązująca umowę o pracę musi spełnić wskazane w kodeksie warunki.
Rozwiązać umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia mogą zarówno pracodawca, jak i pracownik. Kodeks pracy wskazuje przyczyny, dla których każda ze stron umowy o pracę może ją wypowiedzieć bez wypowiedzenia.
W przypadku pracodawcy kodeks pracy przewiduje szeroki katalog powodów do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia:
Art. 52. § 1. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie:
1) ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych;
2) popełnienia przez pracownika w czasie trwania umowy o pracę przestępstwa, które uniemożliwia dalsze zatrudnianie go na zajmowanym stanowisku, jeżeli przestępstwo jest oczywiste lub zostało stwierdzone prawomocnym wyrokiem;
3) zawinionej przez pracownika utraty uprawnień koniecznych do wykonywania pracy na zajmowanym stanowisku. (...)
Art. 53. § 1. Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia:
1) jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:
a) dłużej niż 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,
b) dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące – gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem
przy pracy albo chorobą zawodową;
2) w razie usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy z innych przyczyn niż wymienione w pkt 1, trwającej dłużej niż 1 miesiąc (...).
Art. 52 odnosi się do zawinionych czynów pracownika, przede wszystkim do poważnego naruszenia obowiązków pracowniczych, utraty uprawnień
niezbędnych do dalszego świadczenia pracy na danym stanowisku, a także do zawinionych przestępstw, popełnionych w trakcie trwania stosunku pracy. Do obowiązków pracowniczych, jakie mógł naruszyć pracownik w trakcie wykonywania pracy, możemy zaliczyć:
• przestrzeganie czasu pracy ustalonego w zakładzie pracy,
• przestrzeganie regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie pracy porządku,
• przestrzeganie przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, a także przepisów przeciwpożarowych,
• dbanie o dobro zakładu pracy, chronienie jego mienia oraz zachowanie w tajemnicy informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na
szkodę,
• przestrzeganie tajemnicy określonej w odrębnych przepisach,
• przestrzeganie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego.
Pracodawca musi dołożyć należytej staranności przy ocenie zaniedbania obowiązków pracowniczych przez pracownika i wziąć pod uwagę jego intencje i rozmiar szkody, jaką wyrządził.
Przestępstwo, które popełnił pracownik i które może być podstawą do rozwiązania z nim umowy o pracę w trybie natychmiastowym, musi również spełniać określone warunki, mianowicie musi być:
• zawinione,
• dokonane w trakcie trwania stosunku pracy,
• oczywiste lub stwierdzone prawomocnym wyrokiem.
Także utrata uprawnień, niezbędnych do wykonywania zawodu, musi być zawiniona, oczywista i stwierdzona przez odpowiedni organ.